Dervish

Obaj mają za sobą albumy Rituals z 1999r czy Pure z 2003r. A jednak Boddy i Reuter zaskoczyli płytą Dervish. Zaprosili do współpracy Pata Mastelloto, perkusistę znanego z ostatniego wcielenia King Crimson. Efektem jest album, który nokautuje rytmicznym potencjałem. To niemal kosmiczny space- funk, poprzerywany perkusyjnymi blastami. Reuter nadal eksperymentuje z gitarą, która brzmi zgoła inaczej. Zjawisko pętli właśnie tu dotyka i tego instrumentu. Ian Boddy oddaje syntezatorowy chłód, jednak im dalej tym bardziej ujawnia się drugie dno tej muzyki. Obecność Mastelloto, sprawia iż jest tu coś z atmosfery improwizacji King Crimson. O ile jednak ten zespół potrafił atakować ścianą hałasu, tu mamy nieco wyciszoną wersję tej drogi. Końcówka albumu to niemal ambientowy spokój, dający wytchnienie po kaskadach brzmień niesamowitych. Nie wiem czy Dervish tańczy w rytm tej muzyki, ale paleta brzmień jak symbioza starej i nowej technologii tu daje efekt co najmniej rewelacyjny.