Silvermoon

W porównaniu z zamglonymi, odrealnionymi ambientalnymi pejzażami wypełniającymi inne płyty Nika Tyndalla, tutaj mamy orzeźwiającą niczym poranna rosa klarowność: muzyka artysty nie straciła na czarodziejskości i eteryczności, za to całkowicie rozwiała się mgła i rozpuścił się mrok; muzyka z Silvermoon jawi nam się w całej okazałości niczym w wiosennym słońcu przychodzącym bezpośrednio po deszczu, pozwalając nacieszyć się wyjątkowo jaskrawymi i świeżymi kolorami. Tyndall umiejętnie łączy nienachalnie egzotyczne aranżacje oraz europejskie akordowe pejzaże w spójny, pastelowy sen, w którym Słuchacz pogrąża się z coraz większą lubością. Brak tu zbędnych tonów, nie ma tu dłużyzn ani też niedopowiedzeń: Tyndallowi po raz kolejny udało się opowiedzieć fascynującą historię przy użyciu skromnych, a idealnie dobranych środków wyrazu. Na największe wyżyny oniryczności dostajemy się na wysokości piątej impresji - by spojrzeć na tytułowe "Czerwone Morze". Hipnotycznego efektu dopełni na koniec trwający prawie kwadrans Tropikalny Zachód Słońca… Polecam.