Talisman

Fale elektronicznego oceanu spokojnie obmywają pastelowy przyczółek sekwencjonowania w stylu new-age: delikatne, subtelne barwy, melodie o konsystencji budzącego się z mgły pogodnego letniego dnia, nienachalne, a jednak odpowiednio ruchliwe i zwiewne ścieżki ostinatowe - oto podstawowe atuty płyty Talisman. Płyta jest bardzo spójna i harmonijna; jednocześnie trudno nazwać ją banalną czy nudną, mimo, iż nie pojawia się na niej absolutnie nic nowego. Norman Friedenberger ma wyjątkowy talent do tkania ładnych i przekonujących swym nastrojem melodii, posługując się swobodnymi akordowymi pasażami o eterycznym, absolutnie nie narzucającym się, a jednak z łatwością wnikającym do ucha brzmieniu. Talisman ma pod względem dobranych środków wyrazu oraz melodycznego zaawansowania dość dużo wspólnego z albumem Chrisa Franke Enchanting Nature. Podobnie jak album byłego członka Tangerine Dream, także i pozycja Friedenbergera to bardzo miły zbiór nagrań na jesienne i zimowe wieczory, gdy Słuchacz zapragnie myślami przenieść się na ciepłe plaże, bezkresne łąki i obmywane przez seledynowe fale mniej lub bardziej egzotyczne wysepki. Owszem, ponadprzeciętny album w swojej kategorii.