Aer

Płytę Aër polecił mi znajomy; nazwisko kompozytora, wykonawcy i producenta w jednej osobie nic mi wtedy nie mówiło. I nic dziwnego, bo Reinhard Lakomy, mieszkający i działający w dawnym NRD, był za granicą niemal nieznany. Logicznie, jak sądzę, spodziewałem się inspiracji szkołą berlińską: okazało się, że byłem w błędzie. Już pierwszy utwór, bardzo piękna kompozycja Stille mit italienischen Gedanken, wprowadza w nastrój płyty. Jest to muzyka, której po prostu bardzo przyjemnie się słucha. Lakomy, który w wieku kilkunastu lat rozpoczynał karierę jako pianista ... ragtime'owy, jest wyraźnie zapatrzony w tradycję. Elektroniczne instrumentarium, bardzo "klasycznie" brzmiące, jest dla niego alternatywą mniejszej czy większej orkiestry, a nie narzędziem generowania nowych brzmień. Nie ma wysuwających się na pierwszy plan sequencerów, nie ma wyszukanych podkładów rytmicznych: są po prostu melodie. Różne melodie, na ogół spokojne i nastrojowe (jak wspomniany utwór otwierający płytę, czy Der alte Baum albo Abschied), choć niekiedy bardziej dynamiczne, jak tytułowy Aër. Są też, rzecz rzadka w el-muzyce, trochę mniej poważne przerywniki: Balkan-Interludium czy Uno, Due, Tre..., gdzie do głosu dochodzą reminiscencje z całkiem pokaźnej twórczości Lakomy'ego przeznaczonej dla dzieci. Jest to w sumie muzyka brzmieniowo raczej jednorodna, za to zróżnicowana melodycznie i może dlatego się nie nudzi: coś, do czego się co jakiś czas wraca. Miłośnicy trance, techno i podgatunków pokrewnych mogą sobie tą płytą w ogóle głowy nie zawracać. Jeżeli jednak ktoś nie wierzy, że muzyki elektronicznej można słuchać także podczas kolacji przy świecach, to po wysłuchaniu Aër chyba zmieni zdanie. Na pewno nie jest to elektroniczny mainstream (jeśli taki istnieje) ani awangarda. Jest to po prostu ładna - i dobra - muzyka zagrana na instrumentach elektronicznych. Jeśli pokłóciłeś się z bliską ci osobą, która el-muzyki nie znosi - możesz się przy Aër z nią pogodzić.